Το παρόν αποτελεί το τελευταίο δημόσιο κείμενο της οργάνωσης “Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ”. Μετά τη δημοσίευσή του η Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ αυτοδιαλύεται και τυπικά. Τα μέλη της συνεχίζουν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και τον κομμουνισμό μέσα από τις κινηματικές διεργασίες που συμμετέχουν και με πολιτικό όχημα την οργάνωση “Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά“.
————————————————-
Αντί-εισαγωγής
“Η ανασύνθεση, λοιπόν, των δυνάμεων της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αναγκαίος όρος για να μαζικοποιήσουμε, να διευρύνουμε και να επικαιροποιήσουμε το πρόταγμα του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, είναι για εμάς βασική επιδίωξη το επόμενο διάστημα. Κεντρικός μας προβληματισμός παραμένει η συσπείρωση πλατιών νεολαιίστικων μαζών σε μια τέτοια υπόθεση, η ύπαρξη κι η γενίκευση κινηματικών και πολιτικών μετωπικών αντιστάσεων κόντρα στη βαρβαρότητα του μονοδρόμου της σκληρής λιτότητας, αλλά και η ηγεμονία μιας κουλτούρας «δημιουργικού αντικαπιταλισμού» με αξιοποίηση γνώσεων και δεξιοτήτων των νέων ανθρώπων σε κατεύθυνση αμφισβήτησης των καπιταλιστικών αυτονόητων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε την πρόθεση να πειραματιστούμε με νέες μορφές οργάνωσης, λιγότερο ιεραρχικές και παρωχημένες, δοκιμάζοντας την γνώση και την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από την συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες κι ακόμη δοκιμάζοντας τους ίδιους μας τους εαυτούς.”
(Απόσπασμα από το κείμενο αποχώρησης της πλειοψηφίας του Κεντρικού Συμβουλίου από τη ν.ΣΥΡΙΖΑ, “Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ κι εμείς απέναντι της”, Σεπτέμβριος 2015 [1] )
Το καλοκαίρι του 2015 η Ελλάδα βράζει. Μετά από ένα 6μηνο διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές, παρά τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις της που την έχουν απομακρύνει αρκετά από το προεκλογικό πρόγραμμα, λύση για συμφωνία δε διαφαίνεται. Από τον Φεβρουάριο η ν. ΣΥΡΙΖΑ έχει επισημάνει την αναγκαιότητα ευθείας σύγκρουσης με την τρόικα μετά την άτεγκτη στάση της. Στις 27 Ιουνίου όμως ανακοινώνεται η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την υιοθέτηση ή μη της τελευταίας απαράδεκτης πρότασης της ΕΕ. Η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Το δημοψήφισμα παίρνει εκ των πραγμάτων χαρακτήρα ρήξης με την ΕΕ και αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Για δέκα περίπου μέρες βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, μια ευθεία πολιτική σύγκρουση μεταξύ των υποστηρικτών του ΟΧΙ και του ΝΑΙ, με πρόδηλα ταξικά χαρακτηριστικά. Παρά τους εκβιασμούς των Ευρωπαίων, τα capital controls και τη χυδαία προπαγάνδα των ΜΜΕ υπέρ του ΝΑΙ, ο ελληνικός λαός δείχνει διατεθειμένος να αναλάβει το ρίσκο της ρήξης. Το αποτέλεσμα είναι καθαρό: 62% υπέρ του ΟΧΙ. Όχι όμως και η συνέχεια.
Μια βδομάδα μετά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ανατρέποντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, συναινεί στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου, ενός πολύ χειρότερου νεοφιλελεύθερου σχεδίου από αυτό που απέρριψε ο λαός. Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μούδιασμα και αναβρασμός ταυτόχρονα. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκρουστεί με τις συνεδριακές κατευθύνσεις του, αποφασίζεται συνέδριο για να συζητηθεί η πορεία του κόμματος. Λίγες μέρες μετά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοίνωσε πρόωρες εκλογές την ίδια μέρα με το προγραμματισμένο συνέδριο, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων την εσωτερική δημοκρατία. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικού τύπου νεοφιλελεύθερο κόμμα και η υιοθέτηση του ΤΙΝΑ (“There is no Alternative”) είχε επισφραγιστει. Η ολική ρήξη ήταν πλέον μονόδρομος. Η πλειοψηφία του ΚΣ της ν. ΣΥΡΙΖΑ δημοσιοποιεί κείμενο αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο υπογράφεται από εκατοντάδες μέλη της οργάνωσης, καλώντας τον κόσμο να στηρίξει αντιμνημονιακά-αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες εκλογές.
Η μη αποδοχή του ΤΙΝΑ και το ταξίδι στο άγνωστο της μεταβατικότητας
Αμέσως μετά την επισημοποίηση της ρήξης με το ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε η αναζήτηση πολιτικών διεξόδων για τα μέλη της νεολαίας που αποχώρησαν. Μία από τις κύριες πολιτικές διεξόδους, ανάχωμα στην αποδοχή του ΤΙΝΑ και στη γενικευμένη ηττοπάθεια της περιόδου ήταν η οργάνωση Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ. Μετά τη μαζική επίσημη αποχώρηση το Σεπτέμβρη του 2015, δημιουργήθηκε ο μεταβατικός ιστότοπος “killtina” και τρεις μήνες μετά, το Δεκέμβρη του 2015, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική διαδικασία της [2]. Η νεοϊδρυθείσα νεολαιίστικη οργάνωση, προσπαθώντας να αφήσει πίσω την εσωστρέφεια της πρόσφατης ήττας, προτάσσει άμεσα την αναγκαιότητα ενωτικής κινηματικής συμπόρευσης απέναντι στο 3ο Μνημόνιο, αλλά και τολμηρής ανασύνθεσης με βάρος στις δυνάμεις της νεολαίας, διακηρύσσοντας τη μεταβατικότητά της. Έχοντας την πεποίθηση ότι η ήττα που έχουμε υποστεί ως Αριστερά είναι μια βαθιά στρατηγική ήττα, επιλέγει να μην υιοθετήσει εύκολες απαντήσεις για τη ρήξη, συμμετέχοντας σε κάποιο μετωπικό εκλογικό σχήμα. Για τον ίδιο λόγο όμως, και τότε αλλά και σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ιστορίας μας, δεν επιδιώκουμε να “κουνήσουμε το δάχτυλο” σε κανέναν και καμία αγωνίστρια ή συλλογικότητα του κινήματος για τις επιλογές τους στην αναζήτηση πολιτικών διεξόδων.
Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, ο αναμφισβήτητα δύσκολος δρόμος των παραπάνω επιλογών και οι νωπές μνήμες της ήττας του καλοκαιριού δεν οδηγούν στην μαζικοποίηση της οργάνωσης. Η απογοήτευση και η έλλειψη προοπτικής ωθούν αρκετό κόσμο του κινήματος και ιδίως των περισσότερων μελών που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ στην ιδιώτευση. Η ιδιώτευση και η απογοήτευση θα είναι από τους βασικούς αντιπάλους μας σε όλη τη πορεία της οργάνωσης και συνολικά της αριστεράς τα επόμενα χρόνια, όσο οι γενικότερες προσπάθειες για απάντηση στην στρατηγική ήττα του 2015 παραμένουν σε βρεφικό στάδιο. Ταυτόχρονα, το τοπίο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε αντίθεση με τις παραστάσεις μαζικού κόμματος που είχαμε τα περισσότερα μέλη, δυσκολεύει αρκετά το βηματισμό της οργάνωσης. Τελικά απαιτήθηκε αρκετός καιρός μέχρι να εμπεδωθούν τα όρια και οι εγγενείς περιορισμοί στην άσκηση πολιτικής στο μαζικό κίνημα και τους κοινωνικούς χώρους από μία μικρή συλλογικότητα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Όσα μας κρατάνε είναι αυτά που μας καθορίζουν
Παρά τις πολύ σημαντικές δυσκολίες στην προσπάθεια παρέμβασής μας, που κατά καιρούς έμοιαζαν ανυπέρβλητες, η Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ όλα τα χρόνια λειτουργίας της προσπάθησε να συνδεθεί με αρκετές μικρότερες ή και μεγαλύτερες κινηματικές πρωτοβουλίες.
Δε χρειάζεται να είμαστε αναλυτικοί για το πόσο καθοριστική ήταν για την πορεία της οργάνωσης η οργανική εμπλοκή της στο City Plaza. Ως απάντηση στην οξύτατη προσφυγική κρίση του 2015 και την επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, πήραμε από κοινού με πολλές άλλες συλλογικότητες την πρωτοβουλία τον Απρίλιο του 2016 για κατάληψη του ξενοδοχείου City Plaza, δημιουργώντας τη μεγαλύτερη προσφυγική κατάληψη της Ευρώπης. Για τρία και πλέον χρόνια, δώσαμε αρκετές δυνάμεις στο εγχείρημα, αλλά κυρίως πήραμε εμείς δύναμη, γιατί συμβάλλαμε στο να οικοδομηθεί ένα άλλο υπόδειγμα στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους πρόσφυγες και εντός αστικού ιστού, ένα υπόδειγμα αυτοδιαχείρισης και συντροφικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μεταξύ ντόπιων, προσφύγων και ξένων αλληλέγγυων.
Σημαντική για την εμπλοκή μας στους φοιτητικούς συλλόγους ήταν επίσης η διατήρηση της λειτουργίας αρκετών αυτόνομων φοιτητικών σχημάτων της ΑΡΕΝ. Η συζήτηση για το “Πανεπιστήμιο των αναγκών” έμεινε ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια, χάρη στη δράση που ανέπτυξαν τα σχήματα της ΑΡΕΝ σε πολύ δύσκολες συνθήκες λειτουργίας των συλλόγων. Επίσης, από κοινού με σχήματα των ΕΑΑΚ, η ΑΡΕΝ πήρε πρωτοβουλίες για την ανασύνθεση του φοιτητικού αριστερού χώρου και επεδίωξε τα κοινά εκλογικά κατεβάσματα όλων των αριστερών δυνάμεων. Παρόλο που από την αρχή του εγχειρήματος ξέραμε ότι θα είναι ένα δύσκολο στοίχημα, τολμήσαμε τα πρώτα βήματα των ανασυνθετικών διαδικασιών στο πεδίο των σχολών και των φοιτητικών συλλόγων. Παρότι δεν υπήρξε η αναζωπύρωση των κινηματικών διαδικασιών που θα θέλαμε, η προσπάθεια να χτιστεί κοινό λεξιλόγιο, κοινές αναπαραστάσεις και κοινή δράση, απολογίζεται ως ένα από τα βασικά βήματα στο δρόμο για την ανασύνθεση των οργανώσεων της Αριστεράς.
Στο εργατικό κίνημα, σε μία περίοδο, ομολογουμένως, σημαντικής κάμψης του, συμβάλλαμε στο να δημιουργηθούν νέα ενωτικά αριστερά εργατικά σχήματα σε πρωτοβάθμια σωματεία (ΡιΣΤάΡΤ)και να δυναμώσουν ήδη υπάρχοντα (Radical IT). Προσπαθήσαμε επίσης να ενισχύσουμε οριζόντιες εργατικές πρωτοβουλίες, όπως το “Block it” ενάντια στο ασφαλιστικό Κατρούγκαλου και το “Generation400” για την ανάδειξη της εργασιακής επισφάλειας.
Μέλη της Ανασύνθεσης, επίσης, ενεπλάκησαν ενεργά στην ίδρυση της αυτόνομης φεμινιστικής συλλογικότητας “Κιουρί@”, οι επεξεργασίες και οι δράσεις της οποίας παγίωσαν μια κουλτούρα αντισεξισμού στην εσωτερική ζωή και φυσιογνωμία της οργάνωσης. Τέλος, τα επιτυχημένα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ, των οποίων συνεχίσαμε να αποτελούμε μέρος του βασικού κορμού, η συμμετοχή στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης για την αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή, με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη συναυλία αλληλεγγύης το Σεπτέμβρη του 2017, η συμμετοχή μας σε κοινωνικούς χώρους όπως τα Στέκια Μεταναστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μαζί με όλα τα παραπάνω, συντέλεσαν στον καθορισμό μιας συλλογικής ταυτότητας, τροφοδότησαν τη συλλογική μας ζωή και αποτέλεσαν ένα μειοψηφικό αλλά όχι αμελητέο αντίβαρο απέναντι στον κυνισμό του ΤΙΝΑ.
Κοινός παρονομαστής της κοινωνικής-κινηματικής μας δράσης όλα τα χρόνια λειτουργίας μας ήταν επίσης η επαφή μας με συντρόφους και συντρόφισσες, αγωνίστριες και αγωνιστές σχεδόν από όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η σχεδόν καθημερινή επικοινωνία που είχαν πολλά μέλη μας με μέλη άλλων οργανώσεων για τις αμέτρητες κοινές παρεμβάσεις μας, οικοδόμησε σχέσεις αλληλοσεβασμού και εμπιστοσύνης. Σχέσεις που με τον καιρό νομίζουμε ότι έφτιαξαν μια γενικότερη κουλτούρα κοινότητας εντός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ότι δηλαδή “τρέχουμε” και παρεμβαίνουμε συμπληρωματικά και από κοινού. Παρά τις έντονες διαφωνίες μας κατά καιρούς με χειρισμούς επιμέρους οργανώσεων σε διάφορα ζητήματα, η εμπλοκή μας αυτή μας κάνει ακόμα και σήμερα να πιστεύουμε ότι χωρίς τον ευρύτερο κόσμο αυτής της κοινότητας δεν μπορεί να έρθει η όποια μαζικότερη κινηματική και πολιτική απάντηση.
Το σχήμα του “δημιουργικου αντικαπιταλισμού”, η πεποίθηση του στρατηγικού κενού και μικρά βήματα πολιτικής πρακτικής
Όλες οι προσπάθειες που περιγράφονται παραπάνω, εκτός από την άμεση κινηματική απάντηση σε αιχμές της εκάστοτε περιόδου, είχαν γνώμονα και την τροφοδότηση της συζήτησης στο εσωτερικό μας και γενικότερα στην αριστερά για την ανάπτυξη ενος νέου στρατηγικού σχεδίου. Για εμάς ήταν εμφανές ότι η βαθιά ήττα του 2015, που εμφανιζόταν ως “μπαμπούλας” σε όλες τις συζητήσεις της περιόδου, είχε αφήσει πίσω της ένα κενό στρατηγικής που, αν δε γινόταν προσπάθεια να καλυφθεί ουσιαστικά, η αριστερά στην Ελλάδα δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να ασκήσει μαζική πολιτική με νικηφόρα προοπτική.
Έτσι, μετά από ένα χρόνο λειτουργίας και δράσης, στη 2η Συνδιάσκεψή της το Δεκέμβρη του 2016, η Ανασύνθεση αναπτύσσει σε πρωτόλειο επίπεδο το σχήμα του “δημιουργικού αντικαπιταλισμού” ως μια ψηλάφηση της απάντησης στο στρατηγικό κενό [3, 4]. Το σχήμα αυτό θέτει στο επίκεντρο της συζήτησης την αξιοποίηση των γνώσεων, των δεξιοτήτων και της δημιουργικότητας ειδικά των νέων ανθρώπων για την οικοδόμηση παραδειγμάτων που θα αμφισβητούν έμπρακτα και στο σήμερα το καπιταλιστικό υπόδειγμα παραγωγής. Στο μελλοντικό ενδεχόμενο ευθείας ρήξης και σύγκρουσης όπως με υπερεθνικούς θεσμούς, μόνο η μαζική υιοθέτηση αντικαπιταλιστικών πρακτικών σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας και από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θα μπορέσει να φέρει νικηφόρα αποτελέσματα και να αποσοβήσει συντριπτικές ήττες όπως αυτή του 2015. Με βάση το σχήμα αυτό και με συνεχή τροφοδότηση από την κοινωνική-κινηματική της παρέμβαση η Ανασύνθεση ανέπτυξε στη συνέχεια ειδικότερες επεξεργασίες για τη σημασία της συνεργατικής οικονομίας [5], την παρέμβαση στις γειτονιές [6] και την επαναπροσέγγιση μιας στρατηγικής για τη νέα γενιά [7].
Δεν είχαμε όμως, ούτε έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι παραπάνω επεξεργασίες επαρκούν για να καλύψουν το στρατηγικό κενό της περιόδου. Κατά τη γνώμη μας, όμως, αποτέλεσαν μια νέα αφετηρία για μια μεγαλύτερη στρατηγική συζήτηση για το κράτος, τον ιμπεριαλισμό, το υποκείμενο ανατροπής, που έμενε να γίνει. Μια συζήτηση την οποία γνωρίζαμε ότι δε θα την κάνουμε μόνοι μας, γιατί ούτε θέλαμε ούτε μπορούσαμε. Παρόλα αυτά, οι εν λόγω επεξεργασίες, εκτός από το ότι έδωσαν μια ώθηση στην παρέμβαση μας στα διάφορα μέτωπα, εντάσσοντας και νέες/ους αγωνίστριες/ες στις τάξεις μας, μας έδωσαν κι ένα περίγραμμα της πολιτικής πρακτικής και τύπου οργάνωσης που θεωρούμε ότι μπορεί να οδηγήσει στην αναζωογόνηση της στρατηγικής της αριστεράς.
Από την πολιτική καταβολή πολλών από εμάς, είχαμε ήδη στην κουλτούρα μας τη λογική της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων, την αξία της οργανικής εμπλοκής με το κίνημα, την επερώτηση της λογικής της πρωτοπορίας, την ενωτική λογική για το προχώρημα των κινηματικών διεργασιών. Αυτά τα χρόνια μπορούμε να πούμε ότι πειστήκαμε περισσότερο για την αξία των παραπάνω, καθώς και για κάποιες προσεγγίσεις ακόμα. Την εμμονή στην εσωτερική δημοκρατία ως μέσο και ως στόχο, απορρίπτοντας λογικές “φυσικών” ηγεσιών και συνεννοήσεων “κορυφών”. Την αναγκαιότητα της αποκεντρωμένης “δουλειάς μυρμηγκιού” στο κοινωνικό ως μέσο για μακροπρόθεσμες κεντρικές παρεμβάσεις, σε αντιπαραβολή με τις εφήμερες κεντρικές επιδιώξεις αυτοπροβολής ως κύριο μέσο παρέμβασης. Την επερώτηση της αξίας των εκλογικών διαδικασιών, ειδικά των κεντρικών, ως ένα μόνο από τα πολλά πεδία παρέμβασης μας, αλλά όχι το κύριο. Την εμπέδωση, ως επίγνωσης πλέον, ότι οι ρήξεις απαιτούν βαθιές συγκρούσεις και θυσίες.
Όπως ήδη είπαμε όμως, είχαμε πλήρη συνείδηση των δυνατοτήτων μας. Ξέραμε ότι δε μπορούμε να διανύσουμε μόνοι μας παρά μόνο μερικά μέτρα στο μαραθώνιο των στρατηγικών τομών που θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι είναι αναγκαίες για να βγει ξανά η αριστερά και το μαζικό κίνημα στο προσκήνιο.
Η Συνάντηση ως αναγκαίο και αποφασιστικό βήμα του ταξιδιού
Το Σεπτέμβριο του 2018, μετά από ένα ήσυχο πολιτικά καλοκαίρι και ένα πολύ πετυχημένο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, μας ήρθε, κάπως απρόσμενα και εκτός του άμεσου δικού μας προγράμματος, η πρόταση από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του Δικτύου και της Δικτύωσης για μια νέα συλλογικότητα. Μια συλλογικότητα στο χώρο της αντικαπιταλιστικής-ριζοσπαστικής αριστεράς για την καλύτερη οργάνωση των κινηματικών αντιστάσεων και την επεξεργασία μιας νέας στρατηγικής για την αριστερά και το κίνημα.
Με πολλά από τα μέλη των οργανώσεων αυτών ξέραμε ότι έχουμε ιδεολογικές συγγένειες, παρόμοιους προβληματισμούς για το κίνημα και, κυρίως, κοινή κινηματική και συντροφική δράση στα χρόνια πριν και μετά το 2015. Επιπλέον, το αρχικό σχέδιο μας για ανασύνθεση με επίκεντρο τις δυνάμεις της νεολαίας δεν είχε προχωρήσει, καθιστώντας μας στάσιμους πολιτικά και οργανωτικά. Βλέπαμε επίσης ότι η πιθανή παλινόρθωση της Δεξιάς θα αύξανε την αναγκαιότητα για μαζικότερες κινηματικές απαντήσεις. Έτσι, δεν είχαμε πολύ καιρό για δεύτερες σκέψεις. Μετά από μία μουδιασμένη πρώτη αντίδραση στην πρόταση, τελικά την υιοθέτουμε πλήρως και προτείνουμε από κοινού και στην ΑΡΚ να συμμετέχει.
Το Δεκέμβρη του 2018, στο γεμάτο αμφιθέατρο της Νομικής, εγένετο η νέα συλλογικότητα. Και το όνομα αυτής: “Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά”, ένα προσωρινό αρχικά όνομα, που έμελλε όμως να γίνει μόνιμο. Δε νιώθουμε την ανάγκη να περιγράψουμε αναλυτικά στο κείμενο αυτοδιάλυσής μας τι είναι και τι θέλει η Συνάντηση ή να απολογίσουμε την έως τώρα διαδρομή της, παρότι ήμασταν ένα από τα βασικά “συστατικά” της. Ούτως ή άλλως, θεωρούμε ότι αυτό θα χρειαστεί να το κάνει η ίδια η Συνάντηση με την εκπλήρωση και της δικής της μεταβατικότητας, όταν γίνουν ώριμες οι συνθήκες για να γραφτεί το δικό της κείμενο αυτοδιάλυσης.
Αυτό που θέλουμε να καταγραφεί όμως, είναι ότι η Συνάντηση αποτέλεσε το πιο αποφασιστικό βήμα στη σύντομη ιστορία μας, με βάση όσα θέσαμε ως στόχους το 2015. Αποτέλεσε το λόγο που σταματήσαμε να γράφουμε πολιτικά κείμενα ξεκινώντας από το 2015 και ξεκινήσαμε να γράφουμε κείμενα κοιτώντας το μέλλον. Μας έδωσε προοπτική κι ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει μέσα στη ζοφερή κατάσταση της μακροχρόνιας λιτότητας – και την πιο πρόσφατη της πανδημίας – και ειδικά μετά την παλινόρθωση της Δεξιάς και την αυταρχικοποίηση του κράτους που έχει επιφέρει.
Η δυναμική της Συνάντησης να εμπνεύσει ξανά αρκετές/ους ανενεργούς/ες συντρόφισσες/ους, να εντάξει ανένταχτο κόσμο στο δυναμικό της, να προσπαθήσει να πατήσει γερά σε πολλά κοινωνικά μέτωπα και να αναμετρηθεί από καλύτερες θέσεις με τα στρατηγικά ερωτήματα, έκαναν τις λειτουργίες της Ανασύνθεσης γρήγορα περιττές. Δε πετάμε στα σύννεφα όμως. Έχουμε πλήρη επίγνωση των ορίων και των αδυναμιών μιας – μεγαλύτερης από την Ανασύνθεση, αλλά παρόλα αυτά μικρής – συλλογικότητας όπως η Συνάντηση και ήδη έχουμε βρεθεί αντιμέτωπες/οι με διάφορα προβλήματα, όρια και αδυναμίες στον τρόπο δράσης και λειτουργίας μας.
Όμως, για να το πούμε απλά, η Συνάντηση είναι ο λόγος που αυτοδιαλυόμαστε και εκπληρώνουμε το στόχο της μεταβατικότητας που θέσαμε το 2015.
Το ταξίδι στους κύκλους συνεχίζεται…
Θα ήμασταν ασυνεπείς με τις θέσεις μας και την πορεία μας, αν η Συνάντηση ήταν για εμάς το τέλος του ταξιδιού ή έστω μια μεγάλη στάση. Ήδη με όχημα τη Συνάντηση και μαζί με άλλες δυνάμεις που είναι πρόθυμες να συμβάλλουν, εργαζόμαστε πλέον για ακόμα έναν κύκλο ανασυνθετικής προσπάθειας, απευθυνόμενες/οι και σε ένα μεγάλο δυναμικό ανένταχτων αγωνιστριών/ών. Έτσι, όπως είπαμε και παραπάνω, θα εργαστούμε ώστε, σε εύλογο χρονικό διάστημα, η Συνάντηση θα γράφει κι αυτή το δικό της κείμενο αυτοδιάλυσης, εκπληρώνοντας κι αυτή τη δική της μεταβατικότητα. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες των διεργασιών αυτών και χωρίς να είμαστε σίγουρες/οι ότι θα τα καταφέρουμε, στόχος μας είναι τα επόμενα χρόνια να δημιουργηθεί ένα συνεχές ντόμινο μεταβατικότητας, ένα κύκλωμα ομόκεντρων και μη κύκλων που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου μαζικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού φορέα.
Δεν περιμένουμε απλά το αστάθμητο και το αυθόρμητο να λάμψει και να λύσει όλα τα προβλήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Έχουμε όμως την πεποίθηση ότι τα κινήματα δίνουν οξυγόνο στις πολιτικές διεργασίες. Οραματιζόμαστε, λοιπόν, έναν πολιτικό φορέα που θα αποτελεί γέννημα τόσο τολμηρών πολιτικών πρωτοβουλιών αυτοϋπέρβασης, όσο και κινηματικών διεργασιών. Έναν πολιτικό φορέα μαζικό, ανοιχτό, ελκυστικό σε κάθε νέα/ο, εργαζόμενη/ο, μετανάστρια/η, ΛΟΑΤΚΙ άτομο, που θα σηκώσει το γάντι απέναντι στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά παλινόρθωση. Έναν πολιτικό φορέα – οργανωτή κινημάτων, οργανικά συνδεδεμένο με εργατικά σωματεία και συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, δίκτυα αλληλεγγύης, δομές αυτοδιαχείρισης, περιβαλλοντικές κινήσεις και φεμινιστικές ομάδες, με έγνοια για τη διεθνοποίηση των αγώνων, ικανό να πετυχαίνει νίκες και να αποτρέπει ήττες. Έναν πολιτικό φορέα δημοκρατικό, με κανονικότητα τις συνεχείς εναλλαγές στις θέσεις ευθύνης, την κουλτούρα διαλόγου και την επιμονή στη συνεχή καθημερινή αλλαγή συσχετισμών, κι όχι μόνο μέσα από εκλογικές διαδικασίες. Και τέλος, έναν πολιτικό φορέα, που όταν και αν το αστάθμητο λάμψει, δε θα ενσωματωθεί σε μια απλή διαχειριστική κυβερνητική αλλαγή, ούτε θα σαστίσει μπροστά στην καταστολή, αλλά θα σφραγίσει την ιστορία της κοινωνικής απελευθέρωσης, με τη δική του καθοριστική συμβολή.
Η επιλογή της στράτευσης στον κοινωνικο-πολιτικό αγώνα μέσα στην πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων συχνά δεν ήταν εύκολη. Το να παλεύουμε για να αλλάξουμε το κόσμο γύρω μας, θα συναντάει συνεχώς νέα όρια, νέες προκλήσεις, νέα αδιέξοδα, νέες ήττες και απογοητεύσεις. Ωστόσο, σε κάθε βήμα και κάθε πρόκληση, η πεποίθηση ότι μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά, ότι η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία δεν είναι νομοτέλεια, θα οπλίζει τους ανθρώπους να συνεχίσουν να δίνουν μάχες στο όνομα μιας διαφορετικής κοινωνίας. Το όραμα των επαναστάσεων του παρελθόντος και των αγώνων του σήμερα πάντα θα μας συντροφεύει μετά από κάθε απογοήτευση και πάντα θα καλεί νέες και νέους ανθρώπους να κάνουν τον αγώνα κομμάτι της ζωής τους: για τον κομμουνισμό, που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε ζωντανοί και ζωντανές, ελεύθεροι και ελεύθερες, χωρίς να είναι και οι διπλανοί/ές μας. Αυτόν τον δρόμο προσπάθησε να ακολουθήσει η Ανασύνθεση στα λίγα χρόνια ζωής της. Τον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε όλοι και όλες εμείς που υπήρξαμε κομμάτι της.
Κι αν δεν ξέρουμε τι θα βρούμε μπροστά μας ακριβώς, πίσω μας δε γυρνάμε με τίποτα…
Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ (2015-2020)
————————————–
[1] «Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ κι εμείς απέναντι της, Κείμενο αποχώρησης της πλειοψηφίας του ΚΣ της ν. ΣΥΡΙΖΑ από το ΣΥΡΙΖΑ, Σεπτέμβριος 2015.
[2] Πολιτική Απόφαση Πανελλαδικής Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, Δεκέμβριος 2015
[3] Πολιτική Απόφαση 2ης Πανελλαδικής Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης Ανασύνθεσης ΟΝΡΑ, 17-18 Δεκέμβρη 2016
[4] Για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική Αριστερά, τμήμα της απόφασης της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της Ανασύνθεσης-ΟΝΡΑ, 17-18 Δεκέμβρη 2016
[5] Οικοδομώντας μια συνεργατική οικονομία των αναγκών, χτίζοντας μια νέα αντικαπιταλιστική στρατηγική, Κείμενο της θεματικής ομάδας συνεργατικής οικονομίας της οργάνωσης «Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ», Ιούλιος 2016
[6] Για ένα κίνημα λαϊκής οργάνωσης στις γειτονιές, Ιούλιος 2018.
[7] Από τη νεολαία στη «Νέα Γενιά»: Διαπιστώσεις και στοιχεία στρατηγικής για μια νέα ριζοσπαστικοποίηση των νέων, τμήμα της απόφασης της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της Ανασύνθεσης-ΟΝΡΑ, 20-21 Απριλίου 2019
