Συμβολή Κιουρι@

  1. Ποι@ είμαστε;

Τα μέλη της ομάδας κιουρί@ είμαστε πρώην μέλη της Νεολαίας σύριζα, που είχαμε συναντηθεί στη συγκρότηση και λειτουργία της φεμινιστικής και ΛΟΑΤΚΙ ομάδας της  τέως οργάνωσης. Ως ομάδα έχουμε αναφορές στο ρεύμα της κομμουνιστικής ανανέωσης και στο χώρο ριζοσπαστικής Αριστεράς, ενώ οι έμφυλοι προβληματισμοί μας φτάνουν μέχρι και το τρίτο φεμινιστικό ρεύμα. Στόχος μας είναι οργανική σύνδεση του φεμινιστικού ρεύματος[1] (σε κινηματικό και θεωρητικό επίπεδο) με την Αριστερά και η συγκρότηση μιας νέας στρατηγικής για τον 21ο αιώνα, η οποία θα προσπαθήσει να μετασχηματίσει τόσο την ίδια την αριστερή ατζέντα όσο και τον τρόπο παρέμβασης. Τα επίδικα της περιόδου που καλείται ένα φεμινιστικό κίνημα να απαντήσει είναι πολλά, δηλαδή τον σεξισμό, ομοφοβία και τρανσοφοβία της ελλαδικής κοινωνίας, μορφές καταπίεσης που υφίστανται στην ιδιωτική, τη δημόσια και τη συλλογική σφαίρα. Παράλληλα, σε πολιτικό επίπεδο όπως έδειξε και ο πρόσφατος δημόσιος διάλογος για την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό στέκεται από αμήχανο έως πολεμικό απέναντι ακόμη και σε ήπιες μορφές μεταρρυθμίσεων, που στοχεύουν στην άρση των αποκλεισμών και της περιθωριοποίησης.

 

  1. Φεμινισμός/Αριστερά

Είναι αλήθεια ότι το χειραφετησιακό πρόταγμα της Αριστεράς (και της αναρχίας) έχει αποτελέσει ιστορικά γόνιμο πλαίσιο εντός ή παρά το οποία αναπτύσσονται φεμινιστικοί λόγοι και κινήματα. Αυτή η μακρά σχέση ωστόσο, δεν υστερεί σε προβλήματα και εντάσεις, καθώς πέραν μιας τυπικής αναγνώρισης σε διαφορετικούς λόγους χειραφέτησης, στην πράξη είναι ακόμη καθοριστικές σεξιστικές και ομοφοβικές πρακτικές, ενώ κυριαρχεί η αντίληψη περί  δευτερευουσών αντιθέσεων, οι οποίες στερούν από τις έμφυλες διεκδικήσεις  την ουσία τους, όπως επίσης και έμφυλες ιεραρχίες που ορίζουν το εσωτερικό των αριστερών οργανώσεων.

Εντούτοις, είναι σαφές πλέον, ότι υπάρχουν δύο προαπαιτούμενα για να έρθουμε σε σύγκρουση την παραπάνω συνθήκη. Αφενός, είναι θεμιτό να καταστεί σαφές γιατί και πως οι έμφυλες και σεξουαλικές καταπιέσεις αφορούν τα μέλη των οργανώσεων και των κινημάτων, και πρωταρχικά τις γυναίκες, τους γκέι, τις λεσβίες, τις/τους τρανς, και όχι κάποια άτομα μακριά από εμάς. Διότι, τόσο η προσωπική τους ζωή, οι φιλικές και ερωτικές σχέσεις διαμεσόλαβούνται από τα παραπάνω συστήματα λόγων και πρακτικών, αλλά και η συλλογική ζωή ορίζεται από την κυρίαρχη αρρενωπότητα, η οποία οιονεί ως ένα τρόπον τινά «προκρούστειο» κρεβάτι, υποβάλλει τα υποκείμενα στην ενσωμάτωση ή τον αποκλεισμό από το πρότυπο αυτό[2].  Αφετέρου, είναι καιρός να τελειώσει η ειρηνική συνύπαρξη φεμινιστικών και εχθρικών προς τη φεμινιστική ατζέντα τακτικών, με την εισαγωγή ριζοσπαστικών μέτρων που δεν επιτρέπουν την αδιαφορία. Η θεματική του φεμινισμού δεν μπορεί να είναι ο «γκέι παιδικός φίλος» του ρατσιστή ή ένας «εξάδερφος από το χωριό – που δεν τον ξέρεις-», που τον επικαλείται εργαλειακά για να αποδείξει το φιλελεύθερο πνεύμα του. Σε αυτή την κατεύθυνση, αφενός η ισάρριθμη συμμετοχή σε όλα τα όργανα αλλά και η διαρχία μπορούν να γίνουν αφετηρίες, για να ακολουθηθούν από τον φεμινισμό ως headline και όχι ως support στις κεντρικές εκδηλώσεις και στην πολιτική πρακτική του χώρου μας.

 

  1. Σχέσεις με ΛΟΑΤ συλλογικότητες.

Σε συμφωνία με τα παραπάνω, ως ομάδα έχουμε διακηρυγμένο στόχο να μην σταματήσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε να συνδεθούμε οργανικά με τις υπόλοιπες φεμινιστικές ομάδες και με τις ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητες, οι οποίες ασπάζονται το ευρύτερο χειρααφετιασιακό πρόταγμά μας. Η οργανική σύνδεση είναι απαραίτητη τόσο για να μετασχηματίσει και την ίδια την οργάνωση ως ασφαλή χώρο για τ@ ΛΟΑΤΚΙ, όσο και για την ενδυνάμωση του ίδιου του ρεύματος συναλικά στον αριστερό-αναρχικό-κινηματικό χώρο.

[1] Ρεύμα το οποίο κάποι@ λένε ότι θα είναι το τελικό, αν και υπάρχουν πολλαπλές συχνά αντικρουόμενες προσεγγίσεις σε σχέση με αυτό το ζήτημα.

[2] Στο σημείο αυτό κάποι@, θα μπορούσε να αντικρούσει, λέγοντας ότι η λατρεία του για τον Αλτουσέρ και τον Πουλαντζά, και η αγάπη του για τους ΙΜΚ και τους ΚΜΚ είναι πηγαία, ωστόσο με έναν ήπιο δομιστικό προβληματισμό, είναι όσο πηγαίος είναι ο φόβος των Γαλατών ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι τους, μα τον Τουτατίς.

 

In this article